Zij was een patiënte met ernstige hartproblemen. Zij was toen een leeftijdgenote, wat het voor mij extra confronterend maakte. Zij ging voor harttransplantatie en zocht contact met mij als geestelijk raadsman in het ziekenhuis.
Na een aantal gesprekken zei ze opeens: ‘Ari, ik weet eigenlijk niet of ik het nog wel wil. Ik zie erg op tegen alles wat bij en na een transplantatie komt kijken. Ik heb er vrede mee om te sterven’. Ik vroeg haar of ze dit met haar gezin had besproken, maar dat durfde zij nog niet.
Onverwacht kwam echter plots een hart ‘beschikbaar’, zoals het zo clean heet. De vrouw werd naar de operatiekamer gebracht. Het donorhart werd getransplanteerd en de operatie slaagde met glans. Maar vrij kort daarna overleed ze toch. De medici begrepen er niets van. De operatie was prima verlopen. Aan alle voorwaarden was voldaan. Medisch-technisch gezien was de operatie volledig geslaagd. Het leek onmogelijk dat zij toch was overleden. Maar ik wist: haar ziel was een andere, haar eigen, weg gegaan.
Toen Yvonne, mijn vorige vrouw, en ik ons voorbereidden op haar sterven troffen ons regels uit het gedicht ‘De weg is afgelegd’ van Marina San Giorgi.
Degene die luistert naar een dokter
met termijnen en diagnoses
en die daar zijn leven en sterven aan verbindt
vergeet dat de ziel
de meester is die we moeten volgen.
De ziel heeft een zachte stem
alleen in de stilte kunnen we haar horen
De ziel is mild
zij fluistert ons toe
dat we zonder angsten kunnen vertrouwen
op dat wat komen gaat.
Ari van Buuren was hoofd Dienst Geestelijke Verzorging in het UMC, Utrecht en schreef o.a. De passie van leven, liefde en dood, Ari van Buuren, 2009