Eerlijk, met zelfinzicht en soms droge humor, vertelt Sarah Tarlow over haar leven als mantelzorger en over het verlies van haar partner.
Mensen die te maken hebben of hebben gehad met iemand in hun naaste omgeving die een progressieve ziekte heeft en het verlies van een dierbare hebben meegemaakt zullen zich misschien kunnen herkennen in de situaties en gevoelens die de auteur beschrijft. Zij schrijft treffend over de spagaat waar iemand zich in bevindt die mantelzorger is, een gezin heeft en een baan.
De auteur is archeoloog (en humanistisch uitvaartbegeleider), gespecialiseerd in gebruiken die in verband staan met de dood en het gedenken van de overledenen. Zij wisselt inzichten in haar werk en expertise af met zeer persoonlijke belevenissen rondom de ziekte en het overlijden van haar man. Zij trekt hier en daar mooie parallellen tussen de wereld van de archeologie en haar persoonlijke situatie.
Sarah Tarlow schuwt er niet voor onderwerpen als euthanasie en een zelfgekozen levenseinde te behandelen en haar gevoelens van schaamte, frustratie en falen in haar proces met ons te delen. Soms rauw maar zonder bitterheid en haar compassie klinkt erin door.