‘Sterven moet je niet alleen doen, daar heb je warmte van lieve mensen voor nodig…’, dat is wat Steven zei vlak voor zijn dood. Dankbaar was Steven voor de aanwezigheid van de mensen van Stichting NABIJ in de laatste fase van zijn leven.
Steven is één van de mensen die de stichting heeft mogen ondersteunen in de eerste vijf jaar van haar bestaan. Vele mooie ontmoetingen hebben plaatsgevonden, mooie verhalen werden verteld. Ruim 200 mensen, zonder een uitgebreid sociaal netwerk, hebben hun laatste fase niet alleen hoeven doormaken. Dat geldt ook voor An.
An, een vrouw van 83 jaar, kreeg te horen dat zij ongeneeslijk ziek was en niet lang meer te leven had. An was als kind veel gepest, in de buurt en op school. Thuis was er weinig aandacht voor An. Haar werk werd haar leven. Daarnaast nam ze deel aan groepsactiviteiten om in contact te komen met mensen. Het bleven allemaal oppervlakkige contacten. Elke keer wanneer An thuiskwam, was er die keiharde eenzaamheid. ‘Het lukt mij niet om aansluiting te vinden. Was ik maar meer voor mezelf opgekomen, dan had ik een veel leuker leven gehad maar dat zat er gewoon niet in. Ik voelde me altijd buitengesloten. Dat pesten heeft die wond veroorzaakt’, zo vertelde An. In de laatste weken van haar leven wordt An ondersteund door stichting NABIJ.
Doorverwijzers zoals artsen, verpleegkundigen, thuiszorgorganisaties weten de stichting steeds vaker te vinden om de mens in de laatste fase bij te staan. Van mens tot mens.
Stichting NABIJ kijkt ook vooruit en dat betekent verdere ontwikkeling en uitbreiding door het opzetten van eenzelfde organisatie in andere steden. ‘Wij zijn van mening dat niemand de laatste fase eenzaam hoeft door te maken’, aldus John Jansen.
Voor het werk van de stichting bezoek Stichting NABIJ en Stichting Eenzame Dood.