Onlangs kwam ik bij de stervende John, vader van twee dochters, getrouwd met Eva. Een mooie, bijzondere ontmoeting hadden we. Het was heel speciaal hoe de vrouwen liefdevol over hem spraken, en om hem heen stonden. Ik zag hoe ziek de man was en dat het niet lang meer zou duren. Ik stond open voor hun vragen en kon het proces duiden. Wij namen afscheid, en wisten dat deze ontmoeting eenmalig was.
De volgende dag zit ik rond 13.00 uur in het zonnetje. Ineens strijkt er een bruin-witte vlinder op me neer. De vlinder blijft een tijd zitten terwijl ik in stille verwondering toekijk. Als de vlinder wegvliegt, voelt het alsof mijn kruin zich opent. Ik krijg er kippenvel van. Direct associeer ik de vlinder met John. Zodra mijn gedachten het overnemen, ebben langzaam maar zeker de intense gewaarwordingen weg.
Een week daarna kom ik thuis van een aantal dagen in het buitenland en staat Eva op mijn antwoordapparaat. Zonder omhaal vraagt ze of ik haar terug wil bellen. Wanneer ik haar de volgende ochtend bel, blijkt ze met haar dochters in de volgauto te zitten. Nee, ik stoor niet, ze maakt me graag deelgenoot van het feit dat haar man na onze ontmoeting ‘s nachts is overleden, terwijl de dag daarna om 13.00 uur palliatieve sedatie zou worden gestart. ‘Ik dacht maar steeds aan wat jij ons had verteld en daarom kon ik erbij blijven.’Ik ben geroerd en in gedachten vergezel ik Eva en haar dochters tijdens de afscheidsplechtigheid nog geen uur later.
De ervaring met de vlinder is te mooi om niet met Eva en haar kinderen te delen. Ik stuur hen een kaart. Enkele weken later ontvang ik een kaart terug met de woorden: ‘Dank voor je lieve kaart. We werden getroffen door je verhaal over de vlinder want sinds John is overleden, is precies diezelfde vlinder op allerlei momenten bij ons. In de tuin, op de rand van mijn wijnglas, op de bloemen bij het graf… Ik voel de geest van John en weet dat het hem goed gaat.’
Deze column verscheen eerder op www.nursing.nl