Er stromen tranen over zijn wangen. Naast hem ligt zijn zoontje. Het is het eerste wat hij doet als hij op bezoek komt, schoenen uit en snel bij papa in bed. Ze passen precies in het eenpersoonsbed. Er wordt geknuffeld en oneindig veel kusjes belanden op het gezicht van zijn vader.
Buiten op het terras speelt zijn zusje met haar meegebrachte speelgoed. Ze is helemaal in haar eigen wereldje. Je hoort haar hele verhalen vertellen die de dieren tegen elkaar vertellen. Zijn echtgenote vraagt hem waar zijn pet ligt en zijn zonnebrandcrème. Hij heeft geen idee. Hij heeft het zelf niet opgeruimd hoor ik hem zeggen.
Ze zijn in afwachting van de wensambulance. Ze gaan als gezin naar de dierentuin. Het zal hoe dan ook een bijzondere dag worden want de dierentuin is wegens de corona gesloten maar voor deze gelegenheid wel open. Zoonlief wil heel graag mee in de ambulance. Zijn echtgenote zal samen met haar dochter achter de ambulance aanrijden. Een trolley gevuld met drinken en broodjes en andere lekkere dingen. ‘We kunnen geen ijsje kopen’, zegt het jongetje tegen mij. ‘Dan krijg je hier een ijsje als jullie terug zijn’, beloof ik het jongetje.
Het is een prachtige, zonnige en warme dag. Alles is voorspoedig verlopen. Ze hebben als gezin volop genoten. ‘Mooie herinneringen gemaakt’, zegt de bewoner bij terugkomst.
Eén dag later gaat onze bewoner plots achteruit. Het lijkt op een insult, daar was hij mee bekend. ‘Bel mijn vrouw’, zegt hij tegen mij. De huisarts, ondertussen ook in het hospice, denkt maar aan één ding: corona. Strikte isolatie! Geen bezoek meer, dus ook niet van zijn kinderen. Gelukkig kon de isolatie na twee COVID-19 negatieve testen worden opgeheven. Er was behoorlijk stress in het hospice want stel dat deze testen positief waren geweest. We werken met zoveel vrijwilligers, er zijn andere bewoners en bezoek.
De bewoner krijgt steeds meer uitvalverschijnselen en overlegt met zijn huisarts. Hij geeft aan dat het tijd is voor zijn euthanasiewens. Dit gesprek hebben ze vaker gehad en de huisarts gaat alles in werking zetten rondom de euthanasie. Na bezoek van de SCEN-arts moet hij nog twee dagen wachten. ‘De langste twee van mijn leven, ik kan de klok wel vooruitkijken’, zegt hij.
Die ochtend zijn de kinderen nog op bezoek geweest. Zij wisten niet dat dit de laatste keer was dat er geknuffeld kon worden met papa. Zijn echtgenote zou hun kinderen na de euthanasie vertellen dat papa is overleden. Ik ben erbij aanwezig. De bewoner is zo rustig, er zo klaar voor. In de kamer een serene rust. De arts legt stap voor stap uit wat er gaat gebeuren. Nog geen tien minuten later is onze jonge bewoner overleden.
Intens verdriet bij zijn echtgenote. Door de tranen heen zegt ze: ‘Ik ga je zo missen, maar het is beter zo’. Ik laat haar even alleen in de kamer en bij het sluiten van de deur voelt mijn keel dik en prikken de tranen in mijn ogen.