BLOG Machteld Huber – nr. 3
Ont-spullen, hoe doe je dat? (deel 2)
Lao Tze zegt in de Tao te Ching, het oude Chinese wijsheidsboek: ‘To attain knowledge, add things every day. To attain wisdom, remove things every day’.
Het is de vraag of de oude meester hiermee fysieke spullen bedoelde of meer onze geestelijke bezittingen. Maar ik vind in onze huidige tijd deze uitspraak ook goed van toepassing op onze materiële zaken. In het boek ‘Wat doen we met de spullen?’ beschrijft Dick Wittenberg hoe zeven kinderen het huis van hun overleden moeder leegruimen.
Tijdperk van overvloed
Voor mij een zeer herkenbare inhoud, met de veelheid aan spullen waar ze wat mee moeten, en ook de spanningen onderling, die zo’n proces van opruimen en verdelen met zich meebrengt. Aan het eind beschrijft Wittenberg het huidige tijdperk van overvloed van de westerse wereld. Meer dan 100.000 jaar balanceerde het overgrote deel van de wereldbevolking op het absolute bestaansminimum. Met de industriële revolutie kwam daar verandering in en zeker na de Tweede wereldoorlog ging het razendsnel met de groei van de consumptiemaatschappij. In de huidige tijd bezit een gemiddelde burger zo’n 10.000 – 15.000 objecten als deelnemer aan de welvaartsstaat. Aan het slot van het boek verzucht Wittenberg dat hij het zelf toch anders gaat aanpakken en vast zelf gaat opruimen. En ik dus ook…
Bestemming vinden
Hoeveel spullen ik heb, weet ik niet en ook niet hoeveel wijsheid het opruimen uiteindelijk brengt, maar wel merk ik dat ik er steeds meer plezier in krijg. Het wordt een sport om voor spullen een zo passend mogelijke bestemming te vinden. Want wat blijkt? Er zijn best vaak mensen te vinden, die echt blij zijn met iets. Maar die moet je zien te vinden. Als je met aandacht met zo’n proces bezig bent, gebeuren er soms bijzondere dingen. Twee voorbeelden.
Zo was ik bezig om schilderijen op te ruimen. Er was een ouderwets schilderij, van de ouders van mijn man, van een besneeuwde molen aan de Rotte bij Rotterdam. Mijn man en zijn ouders woonden daar vroeger. Bij ons heeft het nooit aan de muur gehangen en het leek voorbestemd voor de Kringloop. Erover pratend zei mijn man ‘Ik ken nu ook niemand meer in Rotterdam’. Waarop ik mij opeens realiseerde dat ik de volgende dag een afspraak voor mijn werk had met iemand in Rotterdam, die ik nooit eerder had ontmoet. Dus ik zei dat hardop, waarop mijn man stomverbaasd uitspreekt: ‘Maar die heeft zijn hele jeugd op die molen uitgekeken!’. Mijn man bleek in zijn jeugd de ouders van deze persoon gekend te hebben. Dus ik maakte een foto van dat schilderij en appte dat naar mijn gesprekspartner van de volgende dag, die er grote belangstelling voor bleek te hebben. De volgende dag rijd ik naar Rotterdam met dat schilderij in mijn auto. En zo was iedereen blij. Dat is écht leuk!
Koperen traproeden
Maar soms loopt het ook een beetje anders en dat hoort er ook bij. In mijn ouderlijk huis was een witgeverfde trap met een rode traploper erop die met geelkoperen traproeden op zijn plaats werd gehouden. Het dienstmeisje van mijn moeder poetste die traproeden altijd tot ze blonken als goud, vond ik als kind. Bij de verdeling van de spullen uit ons ouderlijk huis destijds, had ik die traproeden meegenomen. Wie weet zouden ze ooit nog een functie kunnen hebben en ik vond ze mooi en dierbaar. Maar ze zijn nooit meer gebruikt en nu moest ik wat met die bijna 15 kilo koper. De traproeden leken mij waarde te hebben en ik hoopte een adres te vinden waar het koper tenminste nog gerecycled kon worden. Het had mij kort na Kerst al veel telefoontjes gekost, waarbij ik van het kastje naar de muur werd gestuurd omdat voor veel bedrijven zo’n gewicht niet interessant is. Toen heb ik het laten rusten, maar recent dacht ik ‘Nu zet ik door!’ en ging weer bellen. Uiteindelijk vond ik een adres waar men er wel interesse in had. Het was even rijden maar dat had ik ervoor over. Ik wilde tenslotte dat mijn traproeden goed terecht kwamen.
Oud ijzer
Op het betreffende bedrijf aangekomen, stapt een stoere man uit zijn hijskraan, kijkt in mijn auto naar de roeden en zegt ‘Maar dat is ijzer’. Hij pakt een grote magneet, houdt die bij een geelkoperen verbindingsstuk van een kraan en laat mij zien dat de magneet dat metaal niet aantrekt. Dan loopt hij naar mijn auto en houdt de magneet boven een roede, die er prompt aan blijft kleven. Het blijken ijzeren roeden te zijn met een dun laagje koper. Ik mag ze zelf bij de berg oud ijzer gooien. Op het kantoor kan ik mij nog melden, want ik krijg de waarde vergoed. Daar krijg ik een bonnetje en € 2,50! Ik vroeg toen maar of ik voor dat bedrag nog even naar het toilet mocht, voor ik mijn terugreis aanvaardde.
Op de terugweg had ik een brede grijns op mijn gezicht en vond ik de situatie ontzettend grappig. Juist omdat ik het hele proces met zorgvuldigheid en zorg voor mijn dierbare traproeden had gedaan, kon ik echt lachen om deze verrassing en vond ik het goed zo.
Drie kinderen erbij
Nog kort een andere verrassing: Inmiddels ben ik ook bij de notaris geweest om nog eens naar mijn testament te kijken, met het oog op de huidige veranderende regels over erfbelasting. Het testament klopte nog met hoe ik het wil hebben. Wel wees de notaris ons erop dat het zinvol is een Levenstestament te maken en vast te leggen wie beslissingen mag nemen op verschillende terreinen, mochten we zelf niet meer ‘goed’ zijn. Dat wordt weer een volgende opgave.
Maar de verrassing was – en dat had ik vast al kunnen weten, maar wist dat niet – dat de kinderen van mijn man uit zijn eerste huwelijk, voor de wet nu ook als mijn kinderen gelden, doordat we getrouwd zijn. Kreeg ik zomaar opeens drie kinderen erbij. Hoe leuk. Het proces blijft vol verrassingen!
Machteld Huber, voormalig huisarts en onderzoeker. Ontwikkelde het brede begrip Positieve Gezondheid, waarbij zingeving centraal staat. Zij volgt haar eigen ‘laatste 1.000 dagen project’ en deelt haar belevenissen in periodieke blogs op de website van het Landelijk Expertisecentrum Sterven.