BLOG Machteld Huber – nr. 5
Ik kan met dezelfde quote van John Lennon van de vorige blog ook nu weer beginnen. Als ik een blog heb afgerond heb ik meestal wel een idee, waarover ik de volgende keer wil schrijven. Maar ook nu regelt het leven het weer eens anders – ditmaal heftig!
Knal
Op een avond 3 weken geleden stak ik onze straat over om even iets bij de overburen in de bus te doen. Ik was vrolijk en schopte, zoals ik mij achteraf herinnerde, een klein steentje dat voor mijn voet lag, de straat op. Teruglopend van die brievenbus struikel ik uitgerekend over dát steentje en val hard op het asfalt. Eerst op mijn hoofd en toen op mijn arm en zij. Het was in een fractie van een seconde gebeurd. Het was mij meteen duidelijk dat het flink mis was. Mijn eerste gedachte was ‘er moet nu geen auto aankomen die ook nog over mij heen rijdt’; ik lag plat op straat. Gelukkig geen auto te bekennen. Uiteindelijk wist ik binnen te komen en een lange avond op de Spoedeisende Hulp volgde. Mijn rechterarm bleek gebroken, een rib ook, maar die kan je niet zetten en ik had een flinke hoofdwond. Gelukkig geen echte hersenschudding, ofschoon ik de volgende weken wel vaag blijf.
Wat is dit?
Bij terugkeer van de Spoedeisende Hulp zien we in de koplampen van de auto het steentje liggen. Ik heb mijn man gevraagd het op te rapen en het ligt op een mooi schaaltje, waar ik het vaak zie. Een driekantig, ‘kiepsteentje’. Het is toch bizar dat je zelf onbewust voor je eigen voeten het struikelblok legt, dat je vervolgens volledig plat legt. Als je een val zou willen organiseren, zou dat je vast niet zo precies lukken. Ik kijk naar het steentje en vraag mij af wat dit gebeuren mij te zeggen heeft? Want zo voelt het. Niet een toevalligheid die wel vervelend is, maar tja, kan gebeuren. Dit is té absurd – ik voel mij door het leven op de schouder getikt en de komende dagen vraag ik mij af wat het oproept.
Wake-up call
Van het ene moment op het andere is mij alles uit handen geslagen. Ik ben rechtshandig en kan helemaal niks meer. Ik voel mij ellendig en heb pijn. En ondertussen had ik dit 4e kwartaal van het jaar een bomvolle agenda gevuld. Met allerlei dingen die ik heel leuk vind zoals lezingen geven – ook in het buitenland – workshops houden, lesgeven, meedenken met projecten, weer een nieuwe vertaling van ons Handboek – ik word hier blij van. Maar nu realiseer ik mij dat ik weer in mijn oude werkgroef gegleden ben. Ondanks de mooie afbeelding van een Zentuin.
Het eerste wat ik moet doen is die agenda leegruimen. Gelukkig heb ik dierbare en deskundige collega’s die veel kunnen en willen overnemen: een grote opluchting en het stemt dankbaar.
Kwetsbaar
Ik realiseer mij dat wat mij nu overkomt nog wel herstelt, maar het kan dus ook anders uitpakken. Ik merk dat ik met de keuze van die ‘1000 dagen’ mijzelf het gevoel heb gegeven, dat ik zeeën van tijd heb. Ik ben nu nog niet eens op een derde van die periode. Mijn doel is om uiteindelijk, áls de dood komt, daar klaar voor te zijn. Maar ik kan niet regisseren dat de dood wel zal wachten tot mijn 1000 dagen voorbij zijn. Dát besef komt heel duidelijk deze dagen. Ik voel mij opeens kwetsbaar. En ik realiseer mij dat ik mijn prioriteiten wil verschuiven. Mijn testament is klaar, maar mijn codicil, met bestemming van spullen voor familieleden nog niet. Want nadat kleinkinderen uit één kindergezin hun lijstje hadden gemaakt met ieder drie wensen, kwam er een slimpieper uit een ander kindergezin die een lijstje van tien voorkeuren maakte, waarop ik dacht ‘waarom ook niet?’. Dus toen begon het met die andere (van de negen) kleinkinderen weer opnieuw. Dit ga ik dus nu snel allemaal afmaken.
De basis op orde
Maar nog een ander gevoel komt op: mijn leven is heel vol en in de huidige machteloze situatie beleef ik dat ik mijn basis onvoldoende op orde heb. Alles loopt best wel, maar ik krijg een sterke behoefte aan versoberen en versimpelen van mijn leven en ons huishouden. En dat gevoel wordt nu urgenter dan voorheen. Het leidt tot het besluit om contact op te nemen met een makelaar en actief een appartement te gaan zoeken. Niet te wachten tot ‘er wel iets langs komt’. Deze stap voelt als een heel concrete daad in de goede richting en als een voorlopig passend antwoord op het tikje op mijn schouder. We gaan zien wat er komt!
Machteld Huber, voormalig huisarts en onderzoeker. Ontwikkelde het brede begrip Positieve Gezondheid, waarbij zingeving centraal staat. Zij volgt haar eigen ‘laatste 1.000 dagen project’ en deelt haar belevenissen in periodieke blogs op de website van het Landelijk Expertisecentrum Sterven
Ben je benieuwd naar eerdere blogs van Machteld, lees ze hier.