Karen Kroonstuiver (1966) was 37 jaar getrouwd met Vincent. Hij overleed eind april van dit jaar aan kanker.
Ik kan wel wat vrolijkheid gebruiken, vandaag. Vrij naar Prince: ‘It’s been 7 hours and 53 days’ na het overlijden van Vincent en het voelt nu weer even alsof dat vorige week was.
Zodra ik de jurk zie hangen, weet ik dat ‘ie me goed zal staan. Ballonmouwen, wrap (dus décolleté en taille) en wat wijder vallend vanaf de heupen. De kleuren zijn helemaal in het ooit-advies van de kleurconsulente.
Ik trek ‘m aan. Ja hoor, bingo! Maar hé, best duur. Maar hé, soms is geluk een jurk. Als dit weer kleur geeft aan mijn rotdag, dan moet ik ‘m kopen, vind ik.
Bij het afrekenen vraagt de verkoopster naar mijn account. Ik geef mijn postcode. Vin was vaste klant in deze winkel. De verkoopster zegt: “Hé, maar jij bent Vincent niet.”
“Nee”, zeg ik, “da’s mijn man. Hij is overleden.” Het floept er zo uit. “Meid,” zegt de verkoopster, “wat erg.” Ze slaat haar hand voor haar mond. Ze condoleert me, stelt wat vragen en ik antwoord. Rotziekte. Best snel. Toch dankbaar.
Ik geef aan dat ik het account graag aanhoud op Vin zijn naam, omdat ik heel graag aan Vincent herinnerd word.
Na wat heen en weer-gepraat zegt ze dat ze ook weet wat het is, je man verliezen. Dat zij 13 jaar geleden ook… Dat ze nog steeds… Dat ze niet… We voelen en snappen elkaars verdriet.
Op een gegeven moment zeg ik: “Dit is het eerste kledingstuk dat ik koop na zijn overlijden. Het eerste kledingstuk dat Vincent niet meer gezien heeft. En hij zag me zo graag in ‘een leuk jurkie’.” We staan daar allebei met prikkende ogen.
Terwijl ik mijn pinpas trek, blijkt dat Vincent genoeg spaarpunten had verzameld voor een korting op die jurk. Nou ja, zeg! Raak ik ontroerd door een klantenkaart met spaarpunten! Het moet niet gekker worden.
Ik zie het maar als een teken: Vincent wilde dat ik die jurk kocht. In mijn hoofd lach ik naar hem en bedank ik hem voor dit leuke postuum-cadeautje.
Lees hier haar eerdere blog ‘Je loopt minder trappen’