‘Ik ga er weer vandoor hoor’. Het is een bezoeker die zich netjes afmeldt. ‘Ik ben vorige week niet geweest, ik moest naar de huisarts, ik had steeds zo een hoofdpijn’, zegt hij.
Ik vraag de bezoeker hoe het nu met hem gaat en meneer gaat er even bij zitten, zichtbaar blij dat hij er over kan praten.
Meneer vervolgt zijn verhaal: ‘Mijn huisarts heeft mij goed onderzocht, bloed afgenomen, hij nam mijn hoofdpijn serieus. Niets gevonden, kerngezond verklaard. Toen stelde de huisarts mij de volgende vraag: “Wat houdt u zo bezig?” Ik vertelde hem dat ik momenteel een vriend in het hospice heb liggen en dit voorjaar van een vriend afscheid heb genomen. Hij had wat vage klachten. Voordat ik het wist was hij overleden. Mijn huisarts adviseerde mij om mijn huidige vriend nog eens te vertellen wat ik zo bijzonder vind in deze vriendschap’.
‘Dat heb ik dus net gedaan’ vertelt meneer. De tranen staan in zijn ogen. ‘Job, is mijn boezemvriend, wij weten alles van elkaar’. Veel fietsvakanties door heel Nederland en hebben samen veel beleefd. ‘Ik kom snel weer en zal zijn favoriete chocolaatjes meenemen’ zegt meneer en voordat ik het weet is hij vertrokken.
Ik denk nog even na over de rol van de huisarts en zijn advies aan deze meneer. Het heeft ervoor gezorgd dat deze boezemvrienden woorden hebben gegeven aan hun vriendschap. Deze woorden hebben betekenis gekregen in het naderende afscheid.
Ik ben er even stil van.
Uit: @ Marieke, november 2019