BLOG Machteld Huber – nr. 6
“Kan ik dood?” was een vraag die mijn vader aan het eind van zijn leven, toen hij dementerend was, regelmatig stelde. Hij overleed direct nadat ik klaar was met mijn laatste stage coassistentschap in het ziekenhuis. Blijkbaar was voor hem toen iets afgerond en kon hij loslaten. Zijn overlijden was trouwens heel bijzonder en sindsdien ben ik niet bang om dood te gaan, maar daarover later meer.
Ik noem deze vraag ‘Kan ik dood?’, omdat na mijn duikeling over ‘het steentje’ díe vraag opeens ook in mij opkwam. Want, stel dat? Wat wil ik dan per se klaar hebben? Niet de invulling van mijn uitvaart, dát voelt echt te ver weg. Maar dat codicil, waarin ik beschrijf wie wat krijgt, waar hij of zij heel blij mee zal zijn. Dát voelt echt goed. Geen getouwtrek. Alles is al duidelijk. Waarbij we geen onderscheid maken tussen de spullen van mij en van Guus, mijn man, die vol instemming meedoet.
Grote beer
Inmiddels hebben alle negen (bonus-)kleinkinderen een lijstje gemaakt met hun 10 liefste wensen, in volgorde genummerd. Je kan je afvragen of ze er niet te jong voor zijn, met een leeftijd tussen 5 en 14 jaar. En dan ook nog een volgorde aangeven. Grote kans dat ze er over 10 jaar heel anders over denken. Maar deze actie is een experiment, met de vraag óf dit werkt. En stel dat…. dan ben ik hier blij mee op dit moment.
De diverse lijstjes zijn heel verschillend, waarbij de karakters van de kinderen prachtig tot uitdrukking komen. Zo wil de één, die graag kookt, allemaal leuke keukenspullen, terwijl de ander, die erg in de natuur geïnteresseerd is, juist fossielen kiest. De grootste favoriet, die zes keer genoemd wordt, bleek ‘Grote beer’ te zijn. Een knuffelbeer van 80 cm groot die ik ooit op een kermis kocht, toen ik zelf in een therapieopleiding bezig was met het verwerken van zaken uit mijn eigen jeugd. Uiteindelijk blijkt ieder van de kinderen zijn of haar eerste keus te kunnen krijgen – hoe leuk – en gelukkig had maar één iemand Grote beer op 1 gezet, namelijk Berend – bepaald niet bij de jongsten horend – ook wel Beer genoemd. Dus die krijgt ‘m. Top!
Puzzel
Maar daarna begon het gepuzzel over de andere 9 voorkeuren: bij overlappende wensen ging het object naar diegene, die ‘m het hoogst geplaatst had. Maar daarmee verviel dat object dan op het lijstje van de anderen en schoven hún nummers een plaatsje op omhoog. Pffff …. Uiteindelijk lukte het om alles te ordenen en straks krijgt iedereen een hele portie van hun wensen vervuld. En dat zou wel eens veel eerder kunnen zijn dan met ons overlijden, want we zijn immers ook van plan om kleiner te gaan wonen. En dán zijn we blij te weten wat we níet weg moeten gooien. Na de kleinkinderen vroegen we ook hun ouders om hún wensen aan te geven en zo hebben we nu per persoon of echtpaar een lijstje, waarmee we een proces later hopen te bespoedigen.
Powerpoint
Maar een lijst die als codicil moet dienen, moet aan bepaalde voorwaarden voldoen, leerde ik van de notaris. Er moet handgeschreven staan dat ik (naam), geboortedatum en plaats, wonend te …., legateer aan ….. de volgende voorwerpen: ….. Dat document moet dan ondertekend worden en gedateerd.
Van alle voorwerpen heb ik een foto gemaakt en die vervolgens in een Powerpoint format gezet. En dat dus geordend per persoon. Als je vervolgens het document afdrukt en daarbij kiest voor de vorm ‘Hand-outs (3 dia’s per pagina)’, dan krijg je een bruikbaar document met links een foto en rechts kan je dan met de hand beschrijven dat je dit object aan die betreffende persoon vermaakt. Die hele zin hoeft niet steeds uitgebreid herhaald, maar ieder vel moet wel worden ondertekend en gedateerd. Nu lopen de gekozen spullen van mij en van Guus door elkaar. De oplossing is – advies van de notaris – dat hij eenzelfde uitdraai ook invult met zíjn handschrift en ook ondertekent. Als één van ons overlijdt, dan erft de ander als eerste. Maar vervolgens kan die ander alsnog in vrijheid bepalen wát al naar een toekomstige erfgenaam toegaat en wat nog niet. De notaris raadde wel aan altijd een versie bij voorbeeld bij haar in te leveren, want dat voorkomt eventuele problemen later.
Nóg een steentje …
Inmiddels ben ik behoorlijk hersteld van mijn duikeling. De natuur blijft indrukwekkend. Mijn rib is weer vastgegroeid, het gips is van mijn arm en de fysiotherapeut is tevreden over mijn oefenen. De wond op mijn voorhoofd is mooi dichtgegroeid, maar op één plek bleef het litteken een beetje raar. Omdat ik afgelopen week toch bij de chirurg was vroeg ik “Kan je misschien nog even naar dat litteken kijken?”. De chirurg richt de lamp erop, pakt een mesje, snijdt het litteken open en haalt er alsnog een klein steentje uit. Ik moest erom lachen. Die steentjes willen wat met mij. Nou, dát bleek toen spoedig!
Een cliffhanger
We hadden dus besloten naar een makelaar te gaan om formeel te gaan zoeken naar een appartement. De makelaar van onze voorkeur bleek met vakantie en pas gisteren konden we daar voor het eerst terecht. We vertelden wat onze wensen zijn en zij legde uit dat zoiets in onze regio nog niet zo makkelijk te vinden is. “Maar” zei ze, “ik heb wel een kleine woning in de verkoop van precies de omvang die jullie beschrijven en dan met een mooi klein tuintje. Willen jullie die misschien even zien?”. Omdat we ons willen oriënteren zeiden we “Ja” en even later stonden we in dat huis, dat al direct beschikbaar is. En nu verkeren we in grote verwarring want dit is totaal niet wat we in ons hoofd hadden en de stijl van het huis is totaal niet onze smaak. Maar de omstandigheden zijn wél ideaal. We rekenden met een zoektraject van wellicht een jaar of nog langer en nu stonden we binnen een uur na de start van onze zoektocht in een huis dat het misschien tóch moet/gaat worden…..? Stel dat we dit kiezen, dan komt ons opruimproces in een gigantische stroomversnelling. En dan is een officieel codicil niet nodig, want dan delen we veel van de spullen direct al uit.
Lieve lezer …. ik weet oprecht niet wat de beslissing wordt, maar ik laat het bij deze cliffhanger, want ik moet mijn tekstje van deze maand inleveren. Wordt vervolgd.
Machteld Huber, voormalig huisarts en onderzoeker. Ontwikkelde het brede begrip Positieve Gezondheid, waarbij zingeving centraal staat. Zij volgt haar eigen ‘laatste 1.000 dagen project’ en deelt haar belevenissen in periodieke blogs op de website van het Landelijk Expertisecentrum Sterven
Ben je benieuwd naar eerdere blogs van Machteld, lees ze hier.