Terwijl ik op het balkon zit en denk aan wat ik na afronding van de opleiding zal doen, hoor ik in de lucht boven mij meeuwen krijsen. Ze krijsen naar hun kroost, op de platte daken onder mij. Zij laten zo – als gidsen – weten dat het opgroeien op het platte dak zal eindigen in de lucht. Vliegend. Maar voor het zover is, dienen er in het jonge leven van het kuiken nogal wat hobbels genomen te worden en loert de dood overal mee.
Neem bijvoorbeeld de kraaien, die een net uit het ei gekropen kuiken wel smakelijk vinden. De platte daken, die zomaar eindigen en met een misstap is het gebeurd met het jonge leven. Een stevige onweersbui met windvlagen, niet ongevaarlijk voor het kleine grut. Dan dát leren vliegen. Een verkeerde beweging en je bent voor altijd uitgevlogen. Vervolgens denk je het een beetje uitgevogeld te hebben met dat vliegen, land je op een druk kruispunt. Geen goede manoeuvre dus. Ja, weet jij veel.
Je ouders krijsen wel hoog in de lucht toch moet je het zelf uitzoeken.
En zo is de helft van deze kuikens na drie maanden weer verdwenen en zie ik de andere helft zich in de nazomer verzamelen op het strand waar ze een beetje glazig en onwennig, in hun nog grijswitte verenpak, voor zich uit kijken.
De dood
Het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen is altijd en overal om ons heen. En we doen net of we het niet zien.
De dood, daar was ik wel vertrouwd mee.
Maar nu en met jullie hulp, ben ik meer vertrouwd met het sterven en het pad in de laatste levensfase.
Meer vertrouwd met de gelaagdheid van het sterven én de gelaagdheid van het leven.
Meer vertrouwd in wat te doen op het pad van sterven.
Meer vertrouwen in een open inclusieve blik met compassie en het vertrouwen pas daarna iets ‘doen’.
Of misschien wel niets doen.
Mijn reis
Een maandenlange reis door de wereld van overlijden, sterven en de dood.
Hoe verhoud ik mij tot mijn eigen dood?
Waarom startte ik deze reis eigenlijk?
Het was vooral dat beter vertrouwd raken met het pad van sterven en mijn weg daarnaartoe.
Nieuwe inzichten en kennis vulden mij.
Tijdens de reis werden woorden gegeven aan gedachtes.
En waren er gedachtes waar woorden bij zijn gevormd.
Het was een moedige reis bovenal.
Want tijdens deze reis heb ik mijn sterven voorvoeld.
Ik schrok bij de gedachte aan mijn dood.
De schrik mijn dierbaren nooit meer te zien of aan te raken.
De schrik te beseffen geen deel meer uit te maken van dit levendige leven.
Een onthutsende gedachte wanneer ik daar werkelijk stil bij sta.
En dát maakt de dood, mijn dood, dan juist minder onthutsend en meer grijpbaar.
Voedend
Mijn verkenningen op het pad van sterven brachten mij bij de breuklijn van leven en dood.
Schuifelend en schurend ging ik, via een geleide meditatie, langs deze lijn.
De sluier van het mysterie van het sterven werd iets opgetild.
Ik voelde vrede, van voorbij de breuklijn.
Dat ene moment bleef – diep in mij – resoneren.
Het mysterie van het sterven mag dan kleiner geworden zijn, het pad ernaartoe blijft uitdagend.
En al geeft het omarmen van de dood tijdens het leven innerlijke verwarring, het hierover mijmeren in stilte of ‘in tussentijd’ is passend en voedend voor mij geweest.
Hoewel ik nu meer informatie heb, weet ik niet hoe mijn sterven zal gaan.
Tja, dat ene tipje van de sluier is opgelicht. De rest bleef hangen.
Dáár bleef het mysterie.
De mens heeft mysterie nodig. Niet alles is te duiden.
Toch maken gesprekken, stilte, rituelen en ceremonies op het pad van sterven zichtbaar wat daarvoor onzichtbaar was.
Trouwens het sterven zelf, dat doe ik in mijn eentje maar ik hoef niet alleen te sterven en daarbij is elk pad van sterven uniek en vraagt om een unieke inbreng van naasten en begeleiders.
Met alle kennis zweef ik ooit een andere dimensie binnen.
Hoe helpend deze kennis zal zijn is afwachten.
En waar dit relaas nu eindigt gaat mijn reis door en wandelt de dood met mij mee.
De Dood deed dit al, maar nu als goede bekende.
Of als vriend?
Mmm, dat is misschien nog wat te veel gevraagd maar mijn sterven en de dood zijn vertrouwder, levendiger en meer nabij.
Samen dansen en springen we, als in een nieuwe frisse relatie, over mijn levenspad naar het einde. Met her en der een verrassing schat ik in.