Buiten is het donker en muisstil. Het is half twee in de nacht. Ik sta buiten op de parkeerplaats voor het hospice en vraag de aanwezigen een momentje van stilte. Het is een ruime kring aangezien iedereen anderhalve meter uit elkaar staat. Meneer heeft afgelopen dinsdag afscheid genomen van zijn kinderen. Het maakte hem intens verdrietig. Bij één van de kinderen was dit met een ‘raambezoek’, bij de anderen telefonisch. ‘Alles is gezegd, ze weten dat ik van ze hou’, zegt onze bewoner.
‘Is dit nou een gebroken hart?’ vraag ik hem. Zijn vrouw was de week ervoor overleden aan het Coronavirus. Meneer antwoordt dat het in de buurt komt. Het niet meer kunnen knuffelen met zijn kinderen vond hij erger en is niet te verwoorden aldus meneer. ‘Ik kan dit niet meer verdragen’, zegt hij. Hij ging in een paar dagen heel snel achteruit maar vooral het geestelijk lijden vond ik persoonlijk echt lastig om te zien. Zijn wens voor euthanasie kon niet ingewilligd worden. In overleg met zijn huisarts is er gestart met palliatieve sedatie. ‘Het zal daar boven wel druk zijn’, zegt hij en er verschijnt een glimlach.
Naast mij op de parkeerplaats staat de uitvaartonderneemster met de bokaal met de brandende kaars voor meneer. De verpleegkundige van de nachtdienst schijnt mij op afstand bij met een zaklantaarn zodat ik het gekozen gedicht kan opdragen. En waarom een uitgeleide buiten? Eén van de dochters was in contact geweest met haar Corona besmette moeder. Om geen risico te lopen voor iedereen in ons huis bleef zij buiten het hospice. En waarom midden in de nacht? We verlenen door het Coronavirus geen laatste zorg, een overleden bewoner verlaat zo snel mogelijk het hospice.
De rouwauto vertrekt richting uitvaarthuis. Hier zullen meneer en mevrouw ‘samen zijn’. Aan de overkant van het hospice zie ik iemand staan. Als de auto’s het terrein verlaat, slaat hij een kruisje en wandelt verder de stille en koude nacht in.
Precies een week later stopt een uitvaartstoet voor ons hospice. Een laatste eer aan ons, aldus de familie. Ik ben geraakt door dit gebaar en maak een buiging voor meneer en zijn familie.