Monique van Wielink is dichter bij haar vader gekomen in het sterven van moeder
‘Het sterven van mijn moeder heeft mijn vader en mij als dochter dichter bij elkaar gebracht. Ik had niet zo’n goede band met mijn vader. De contacten bleven aan de oppervlakte. En dat werd allemaal anders door het sterven van mijn moeder Ineke.
Ze had een aandoening aan haar longen, waardoor ze op het laatst veel zorg nodig had. Bijzonder is dat ik alles heel bewust heb meegemaakt. Dat heb ik te danken aan mijn vader. Hij gaf mij de ruimte om iedere avond bij mijn moeder te zijn en op het einde ook naast haar op een matras te blijven slapen. Ik wist toen dat ik maar één keer de kans kreeg om mijn moeder in dit proces nabij te zijn. Sterven kun je niet overdoen. Het is nu of niets. En het grootse van mijn vader was dat hij me alle ruimte gaf om dit te kunnen doen. Dat was niet vanzelfsprekend, dat was een geschenk van zijn kant. We hadden geen ruzie, maar we hadden evenmin intens contact. Dat was er wel met mijn moeder. Hij wist dat en hij trad terug om ons alle ruimte te geven. Ik heb hem daarvoor bedankt. Ik heb uitgesproken dat ik dat zeer waardeer. Daardoor is onze relatie gelijkwaardig geworden. Dat maakt me tot op de dag van vandaag emotioneel.
Bij het sterven verlies je niet alleen je moeder, maar win je ook je vader terug. Zo heb ik het wel ervaren. Hij neemt nu initiatief om mij te zien. We gaan bij elkaar op bezoek. Onze relatie is gelijkwaardig geworden. Omdat mijn vader me heeft gezien zoals ik ben, omdat hij me heeft erkend in mijn diepste zijn, omdat hij me in al mijn kwetsbaarheid heeft gewaardeerd. En andersom ook. Dat gebeurde allemaal in het sterven. En daar zijn we beide dankbaar voor.
Uit: DREMPEL magazine over leven met sterven
Tekst: Leo Fijen; Foto: Gerard Oonk