Naar binnen keren, naar binnen gaan; wat betekent dit voor mij? In deze tijd, met meer kou en regen, is het heerlijk om van buiten, met koude handen en rode wangen, binnen te komen in een warm huis. Kopje warme thee, gordijnen dicht, kaarsje aan. Behaaglijk en gezellig toch?
Naar binnen keren bij mezelf, is dat ook behaaglijk en knus? Voelt dat warm en prettig? Is dat een open en vrije stap? Eerlijk gezegd kan ik daar niet altijd volmondig ja opzeggen. Ik stel het ook graag uit of vind dat ik het te druk heb. ‘Naar binnen keren’ is in deze hectische maatschappij, waarin we voortgestuwd worden door alles wat moet en kan, een moment van rust en stilte nemen. Maar naar binnen keren is soms ook verwijlen in de onrust.
Een flesje Boldoot
Toch voel ik elke dag het belang van naar binnen keren. Sinds wanneer heb ik dat? In december 1980 was ik net gestart als leerling verpleegkundige. Met Kerst had ik twee late diensten. Op 1e Kerstdag kreeg ik van een patiënte een klein flesje Boldoot, ze was zo blij met mijn zorg en wilde me dit geven als Kerstcadeautje. Ik was geraakt en er heel blij mee. De volgende middag, 2e Kerstdag, ging ik met goede moed weer naar het ziekenhuis. In de rapportagemap zat geen informatie over haar. Ik vroeg aan de dagdienst waar haar rapportage was. “O, zij is vannacht overleden”. Meer werd er niet over gezegd. Voor mij stond de tijd even stil. Mijn hele avonddienst had ik een onbestemd gevoel.
Stil staan bij sterven
Dit was een keerpunt voor mij. ’s Avonds, weer terug in de zusterflat, stond ik stil en nam mij voor om hier anders mee om te gaan. Stilstaan bij een sterven, hier over delen, kijken wat het met jezelf doet, ‘naar binnen keren’ dat is toch nodig en noodzakelijk? Om er vervolgens weer te kunnen zijn voor anderen. Ook samen als team de tijd durven nemen om even stil te staan en van hieruit weer (anders) verder te gaan.
Milder en zachter
‘Naar binnen keren’, dit betekent me verbinden met mezelf, met mijn ego, met dat wat ik van mezelf moet en dat wat ik wil. Mij verbinden met mijn angsten, met mijn verdriet. Maar ook met mijn blijdschap, vreugde, verlangens en mijn dromen. Is dat zwaar, is dat moeilijk? Moet je daar veel tijd voor nemen? Nee, waar het volgens mij om gaat is de verbinding, weten wat je bezighoudt in je binnenwereld, hiernaar durven kijken, dit waarnemen en het er laten zijn. Van hieruit weer bewegen naar buiten, verbinding maken met de ander.
Die beweging naar binnen kan via mediteren, deze beweging kan ook in de natuur. De natuur is een voorbeeld voor ons. Het kan ook als je in de rij staat voor de kassa, als je op toilet zit, etc. Deze beweging, deze verbinding, kan iedere dag, op elke moment, dit kost niet veel tijd. Dit naar binnen keren maakt mij bewuster, opener, kwetsbaarder, milder en een zachter mens.
Jacomien Marinussen geeft samen met Ria Weyens van 12-14 maart 2023 de retraitescholing ‘Groeien in leven en sterven’.