BLOG Machteld Huber – nr. 7
We did it!
Ja, we kochten het huisje. Maar niet zonder slag of stoot. Wat ik nog niet verteld had: op de avond van de dag dat we het huisje gezien hadden, kreeg ik een gigantische huilbui die uit mijn tenen kwam. Dat zei mij iets, want zo huilerig ben ik niet. Die huilbui vertelde mij dat ik diep van binnen ‘wist’ dat dit huis het zou worden, maar dat ik daar emotioneel nog absoluut niet aan toe was. Dat in mijn gevoel zich van alles daar heftig tegen verzette. Ik had duidelijk tijd en lucht nodig.
De anatomie van het gevoel
Nou heb ik gelukkig al eerder in mijn leven geleerd hoe met zulke heftige gevoelens om te gaan. Aan het eind van mijn studie ben ik namelijk een jaar in therapie gegaan, omdat ik vond dat ik niet andere mensen zou kunnen helpen als ik niet ook aandacht zou besteden aan mijn eigen – niet zo leuke – jeugdervaringen. In die therapiegroep kwam steeds de vraag “Machteld, wat voel je?” Nou, eerlijk gezegd, niets! Het heeft mij een half jaar gekost voor ik kon voelen wat ik voelde. Vervolgens leerde ik om die gevoelens ook te uiten. Dat was via praten, of huilen, of woedend schelden en stampvoeten of zo. Oeps, wat eng en moeilijk allemaal. Maar wat luchtte dat op en wat bracht dat helderheid en rust. En zo werden mij de wetmatigheden ‘gevoelens willen gevoeld worden’ en ‘het moet eruit’ heel vertrouwd. Voor dat uiten geldt trouwens dat dat op een manier moet die niemand schaadt, niet een ander en ook niet jezelf. En uiten kan ook heel goed via schrijven.
Innerlijke koprollen
En schrijven deed ik in die dagen ná de huilbui om het huis. Wat goed uitkwam was dat mijn partner een week ging lesgeven in het buitenland. Dus ik had alle ruimte om zelfonderzoek te doen. Mijn gevoelens gingen alle kanten uit, van verzet tegen het zo oud worden dat zo’n ‘bejaardenwoning’ aan de orde was, naar weerzin tegen hoe het huis eruit zag, naar de voorstelling dat ik daar straks vereenzaamd alleen zou komen te zitten als mijn man eerder zou overlijden, naar verdriet om ons huidige fijne huis te moeten verlaten, enzovoort enzovoort. En ik maar pennen. Maar er kwamen ook de positieve gevoelens. Over het prima plekje, tóch een tuintje en niet een balkon, de natuur vlakbij, het gezellige dorp, mijn gymclubje om de hoek. Én de mogelijkheid om op het platte dak zonnepanelen te plaatsen en een mooi sedumdak te maken. Precies in die week was de klimaatconferentie in Egypte. En steeds waren de berichten in het nieuws dat er geen stappen werden gezet en ‘ze’ het niet eens konden worden. Terwijl ik al schrijvend steeds rustiger werd, werd de klimaatproblematiek voor mij steeds persoonlijker. Ik ging steeds meer de verantwoordelijkheid voelen om niet op ‘ze’ te wachten, maar zelf stappen te zetten. En kiezen voor dit huis was een enorm concrete stap. Versoberen en zo mogelijk gasvrij worden kan hier. En ik begon in gedachten het huis al in te richten naar onze zin. En zo werd ik na ruim een week op een ochtend wakker met een 100% JA voor deze stap.
Het klopt
Uit mijn vroegere werk ken ik de prachtige uitspraak van een ex-verslaafde ‘Als je echt op je eigen spoor zit, gaat het leven met je dansen.’ En dat gebeurde hier ook. We wonen nu nog in het oude burgemeestershuis van het dorp en de laatste burgemeester die hier gewoond heeft, wordt straks onze nieuwe buurman. Hij verzekerde mij dat het daar fantastisch wonen is. Een bevriende aannemer heeft ruimte om ons te helpen wat te verbouwen en een dierbare een gepensioneerde architect is beschikbaar om met ons mee te denken. En dat terwijl er zulke wachttijden zijn. Het opruimen van ons huidige huis gaat in een geweldige versnelling komen, en precies nú is er een verandering in mijn huidige werksituatie, die het mij innerlijk mogelijk maakt om veel meer los te laten en ruimte te voelen voor dat opruimen.
En nu komt de Kerst
Hoezeer het ook klopt, het stemt ook melancholiek dat het de laatste Kerst in dit huis wordt, waar we nu twintig jaar wonen. Maar juist die Kersttijd zal ook helpen om alles tot rust te laten komen en te laten bezinken. Want er gebeurde wel heel veel emotioneels in heel korte tijd, beginnend met die val over het steentje.
Ik vind Kerst altijd heel feestelijk en gezellig en ook dan zal het nog druk zijn, met familie. Maar daarna breekt een heerlijke tijd aan van rust en verstilling, zo beleef ik dat. Dat loopt nog door tot na Nieuwjaar in de eerste week van januari. De meest ingetogen tijd van het jaar voor mij. Dan kijk ik uitgebreid terug naar het afgelopen jaar. Dat is zo fijn, dat rondt af. Maar in deze tijd ga ik ook altijd vanuit een natuurlijke behoefte opruimen. Hoe aandachtiger ik met de spullen omga en besef wat ze ooit voor mij betekend hebben, hoe beter ik ze daarna ook kan loslaten. En juist nu is dat natuurlijk opgave nummer één voor ons. Zo aandachtig bezig zijn met helderheid en orde scheppen, naast veel wandelen in de natuur, maakt mij gezond en brengt mij kracht en moed voor het nieuwe jaar. Ik verheug mij!
Lieve lezer, ik wens je een warme en dierbare Kersttijd toe en inspiratie voor het nieuwe jaar!
Machteld Huber, voormalig huisarts en onderzoeker. Ontwikkelde het brede begrip Positieve Gezondheid, waarbij zingeving centraal staat. Zij volgt haar eigen ‘laatste 1000 dagen project’ en deelt haar belevenissen in periodieke blogs op de website van het Landelijk Expertisecentrum Sterven
Ben je benieuwd naar eerdere blogs van Machteld, lees ze hier.