Uw bijdrage maakt het verschil!

Wij kunnen ons werk doen dankzij gulle donaties van fondsen en particulieren. Vindt u ons werk belangrijk voor de Nederlandse samenleving? Word dan ook donateur van de Stichting. Meer informatie
#Levensbeschouwing

De steen

Marga van Lennep-Kernkamp

26 november 2017

2 minuten lees tijd

De steen

Een jaar geleden is mijn echtgenoot overleden. De laatste jaren van zijn leven, maar speciaal de laatste weken, heeft hij erg veel geleden. Ik had mij dit lijden zó aangetrokken, het mij zó eigen gemaakt, dat ik het, na zijn overlijden niet meer uit mijn systeem kreeg. Zijn lijden ging door in mijn herinnering, in mijn lichaam en in mijn ziel, met alle (medische) gevolgen van dien. Tot ik inzag dat het ‘zijn’ lijden was, ‘zijn’ pad dat hij alleen af te leggen had. Dáárom kon ik ook zijn verdriet noch zijn pijn verlichten.

Als ik mijn leven weer op wilde pakken, er weer structuur aan wilde terug geven, móest ik zijn lijden uit mijn ziel vrij laten. Dat heb ik gedaan, in de vorm van een ritueel:

De steen met de ballast, die niet van mij was, heb ik vandaag in het meertje in de duinen geworpen. De plek waar ook zijn as is uitgestrooid.

De steen is groot, vierkant en van graniet. Hij weegt 7 kilo. Ik heb hem ooit meegenomen van een bergtocht in Karinthië. De steen lag in mijn tuin; ik heb hem schoongepoetst en er met een watervaste viltstift opgeschreven:

‘mijn lief,
Ik geef aan jou terug: jouw verdriet om jouw kinderen, jouw pijn en jouw lijden.
Het was van jou. Het was jouw pad. Ze zijn niet van mij.
Ik houd onze intense en wederzijdse liefde in mijn hart en in mijn ziel.
Ik houd intens veel van je en dat zal altijd zo blijven.
M. oktober 2017.’

De golven en rimpels, die de steen bewerkstelligde, waren diep, enorm en bleven lang wegvloeien. Het was zó prachtig. Op deze windstille middag droeg het water mijn ballast weg, naar alle kanten van het meertje. Opeens was alles in beweging om na lange tijd weer stil en rustig te worden.

De rode roos, die ik daarna in het water wierp was een groet en een dankjewel.

De weg naar het meertje was met een zware bepakking. De weg terug was er één van bevrijding en “licht”, zonder bepakking. Deze wandeling, dit ritueel, heeft mij bevrijding, lucht en licht gegeven. Het was mijn symbool, mijn ritueel, deze beschreven steen in het water te gooien, op de plek waar ook zijn as opgenomen is. Weer een stap verder naar vrijheid en toekomst. Weer een stap verder naar ‘het is volbracht’.

Door dit symbool uit te voeren versnelt het proces in mij zich en gaat, op natuurlijke wijze, het verdriet over naar rijkdom.

Schrijf u in voor de nieuwsbrief en blijf op de hoogte.