BLOG Machteld Huber – nr. 2
Ont-spullen, hoe doe je dat?
Het grote opruimen is begonnen. Nou ja, met muizenstapjes want ik werk toch nog veel. Maar het proces is wel in gang gezet en het loopt. Ik wil het heel zorgvuldig doen zodat ik nergens achteraf spijt van krijg. Het sleutelwoord is ‘loslaten’ en dat geldt eigenlijk voor deze hele levensfase.
Dol op dingen
Nu gaat het dus vooral om het loslaten en afscheid nemen van spullen. En daar heb ik nogal wat van. Wij hebben hier thuis het grapje dat je ook wat betreft spullen ‘jagers’ en ‘verzamelaars’ hebt, waarbij ik dan duidelijk tot de laatste categorie hoor. Ik ben zó dol op mooie dingen, leuke dingen, dingen met herinneringen die bij een bepaalde vakantie horen, geërfde dingen, cadeau gekregen dingen, en ga zo maar door. Maar ook van alles op papier, zoals tips over reizen, of recepten, of allerlei handigheden, of mooie tijdschriften. Nou ja, het beeld zal wel duidelijk zijn: véél! En dingen weggooien vind ik helemaal niet makkelijk. Vreemd genoeg kan mijn man heel makkelijk weggooien en dat is nooit een probleem. En als ik dan eens wat weggooide, belde er steevast binnen een week wel iemand op met de vraag: ‘jij hebt toch informatie over ….?’. Precies over dát wat ik weggedaan had. Bizar dat het zo werkt, maar heus, mijn man kan getuigen. Dus ik heb een behoorlijke klus te klaren als ik wil gaan ont-spullen.
Kwantiteit en kwaliteit
En toch wil ik het. Ik zeg vaak: ‘regeren is vooruitzien’. En we willen op termijn ons ruime huis verlaten en naar een veel kleiner appartement verhuizen. Ik kan mij daar werkelijk op verheugen. Wij hebben met z’n tweeën vaak vakanties doorgebracht in een oud VW-camperbusje. Daarbinnen heb je dan ongeveer anderhalve meter leefruimte en daar kan je je echt heel prima bij voelen. Liever niet het hele jaar natuurlijk maar het leerde mij dat je ook met héél weinig spullen prima kunt leven. Het gaat om de kwaliteit, niet om de kwantiteit.
De tijd nemen
Het loslaten van spullen geeft je ook iets cadeau. Dat merk ik nu al. Het is het beleven dat er ruimte ontstaat. En dat voelt heerlijk. Voorwaarde is wel om het proces van loslaten zorgvuldig te doen en daarom is het goed om er de tijd voor te nemen. Daarom voelen die ‘1000 dagen’ ook goed. Geen idee of ik die uiteindelijk ook nodig zal hebben voor het opruimen (naast andere thema’s die ook aan de orde zullen komen in die periode), maar het gaat erom dat ik het gevoel heb dat ik niet onder druk sta.
Waar begin ik? De eerste stap is helder krijgen welke spullen voor mijn nabije, en nog lang levende, nabestaanden van waarde zijn? Díe gaan in ieder geval niet weg. Nu ben ik in de omstandigheid dat ik zelf geen kinderen heb; wat nog een extra reden is om alles zélf opgeruimd te willen hebben. Maar als ik ze wel zou hebben, zou die wens niet anders zijn. Dat weet ik zeker want ik vind dat je je kinderen er niet mee kunt opzadelen. Ik heb een dierbaar neefje en nichtje van mijn zus én uit het eerste huwelijk van mijn man ben ik verwend met drie kindergezinnen met negen kleinkinderen, op wie ik dol ben. De relaties zijn uitstekend, ook met zijn ex en haar partner. Dat is een grote rijkdom.
Franse stoeltjes
Allereerst heb ik mijn neef en nicht uitgenodigd om met mij ons huis rond te gaan, met de vraag of er spullen zijn die zij graag zouden willen erven. Ik heb zelf nogal wat erfstukken uit de familie. Het voelde logisch hen als meest nabije familie de eerste keus te bieden. Het was verrassend wat ze dan wel en niet kiezen. Met heel verschillende voorkeuren: een bepaald schilderij voor de één en een heel ander schilderij voor de ander, een spiegel, twee oude stoeltjes van een Franse rommelmarkt, een antieke lamp, een kristallen karaf…. ik had hun keuzes niet kunnen verzinnen. Op het moment dat ze allebei graag – nota bene – die oude Franse stoeltjes wilden, lootten we en had vervolgens de ‘verliezer’ de eerstvolgende keus toen er opnieuw een ‘dubbele belangstelling’ was. Wat twee keer precies goed uitkwam.
Vastleggen
Een paar spullen konden ze meteen al meenemen maar de rest ga ik beschrijven in een Codicil. En daar begon ook mijn leren. Ik maakte een foto van ieder gekozen object, plakte die in een Word-document en typte daarbij voor wie ik het bestemde. Maar dat blijkt niet geldig. Inmiddels weet ik dat het een handgeschreven tekst moet zijn. Ik vond dat beschreven op twee handige websites https://www.notaris.nl/testament/speciale-spullen-en-wensen en https://www.erfwijzer.nl/codicil.html. Nou, toen maar meteen een afspraak bij de notaris gemaakt om mijn testament nog eens door te spreken. Dat past ook wel in deze fase en geeft een goed gevoel.
De volgende stap is dat we voor ieder kleinkind iets willen bestemmen dat voor hen een speciale herinnering is aan ons in dit huis. Wij hebben al wel wat in gedachten voor hen maar ze mogen eerst zelf vrij kiezen. Als ze er niet uitkomen, zullen we ze vertellen waar wij aan denken. Dat proces loopt nu. En het voelt goed zo!
Machteld Huber, voormalig huisarts en onderzoeker. Ontwikkelde het brede begrip Positieve Gezondheid, waarbij zingeving centraal staat. Zij volgt haar eigen ‘laatste 1.000 dagen project’ en deelt haar belevenissen in periodieke blogs op de website van het Landelijk Expertisecentrum Sterven.
Ben je benieuwd naar eerdere blogs van Machteld, lees ze hier.